VRAAG AAN DE VARKENSVRAAGBAAK
‘Beste Dafne,
Vind het leuk wat je doet met de dieren, maar wanneer er een andere roep om hulp komt die vrij dringend was en het gezonde dieren waren, had je geen plaats. Moesten ze deze dan dumpen bij jullie om opvang te krijgen ook al was dit maar tijdelijk?’

ANTWOORD VAN DE VARKENSVRAAGBAAK
Bovenstaande mail kreeg ik naar aanleiding van mijn post op FB over Bokita (26 juni 2015 – https://www.facebook.com/FamilieBofkont/posts/804357773016238:0). Hier spreekt een verwijt uit. Blijkbaar kent deze dame mensen die ook hun minivarkens aanboden en noodgedwongen nul op het request kregen.

Afgelopen weekend zijn er weer vier minivarkens aangeboden.

Hoewel dat er schrikbarend veel zijn, begin ik er zo langzamerhand aan te wennen. Niet dat mensen van hun minivarkens af moeten of willen, maar ik begin gelukkig een beetje te wennen aan nee zeggen.

Nee zeggen tegen dieren die me zo na aan het hart liggen, blijft altijd verschrikkelijk moeilijk. Maar als dat iedere week een aantal keren moet, dan moet dat.

‘Vind het leuk wat je doet met de dieren’, stelt de dame in bovenstaande mail.

Leuk? Leuk is het woord niet. Het is pure noodzaak. Ik zeg altijd nee. Altijd. Tenzij. En dat tenzij heeft te maken met leven of dood. En daarmee bedoel ik niet de aanvragen van mensen, die dreigen dat hun minivarkens naar de slacht moeten als ze niet op Het Beloofde Varkensland terecht kunnen. Dat noem ik chantage.

Met noodzaak bedoel ik als het echt een kwestie van leven of dood ís.

Bijvoorbeeld Zeeuws Meisje. Dit getraumatiseerde minivarkentje werd achtergelaten door de eigenaars, toen ze gingen verhuizen. Haar vijf broers en zussen werden opgesloten in een schuurtje en vonden daar de opzettelijke hongerdood. Zeeuws Meisje was de enige die wist te ontsnappen en werd zwerver. Toen we werden getipt door de Dierenbescherming, hoefde ik geen seconde na te denken.

Maximiliaan, die mishandeld werd door een groep studenten. Moeke, die drachtig gedumpt werd in een bos en doodgeschoten zou worden door de boswachter. En zo kan ik, wat betreft de uit nood opgevangen minivarkens van Het Beloofde Varkensland, nog 33 keer doorgaan. Of zijn het er inmiddels 34 met de komst van Bokita erbij? Ik zou de tel haast kwijtraken.

Allemaal dus speciale gevallen en allemaal een kwestie van leven of dood. Heeft niks te maken met leuk, maar met noodzaak.

Het Beloofde Varkensland is twintig jaar geleden ook opgericht uit noodzaak. Noodzaak om een bewustwording op gang zien te brengen over het leven van consumptiedieren: varkens, koeien, kippen en schapen. Een poging om mensen na te laten denken over de bio-industrie en hun eigen aandeel daarin. Vanuit een particulier initiatief werd het een stichting, uitgroeiend tot een educatie- en kenniscentrum over productiedieren.

Omdat onze ‘core-business’ de dieren uit de bio-industrie zijn, is het nooit de bedoeling geweest om een opvang te worden voor afgedankte minivarkens. Maar nood brak wetten. Nood. Geen hobby.

Voor mezelf zou ik nooit aan minivarkens begonnen zijn.

Maar het eerste gedumpte hangbuikzwijntje maakte 18 (!) jaar geleden al zijn opwachting op Het Beloofde Varkensland. Billie Bofkont. Hij is er nog. Billie heeft goede genen, maar daaruit blijkt ook dat wij onze verantwoording serieus nemen en de opgenomen minivarkens de fysieke en mentale verzorging geven, die ze nodig hebben. In welke levensfase dan ook.

Zouden alle mensen die uit ‘hobby’ aan een minivarkentje beginnen, dat niet moeten doen? Hun verzorgingsplicht serieus nemen? Voor zolang hun ‘hobbyvarkentje’ leeft?

Bokita komt bij mensen vandaan die er geen zin meer in hadden. Ze vroegen daarom aan een dierenarts haar een spuitje te geven. Toen die dierenarts een verzoek deed voor opname op Het Beloofde Varkensland, zei ik – met pijn in het hart – nee. Want het doet altijd pijn om nee te zeggen. Ik zég wel dat het begint te wennen, maar dat blijft altijd een verstandelijke uitspraak.

Wel regelde ik een ander adres voor Bokita en een ordentelijk vervoer. Pas toen bleek dat Bokita een obese minivarken was van minstens 100 kilo te zwaar, kon ik niet anders dan dit ongelukkige probleemvarken alsnog op Het Beloofde Varkensland opnemen.

Op Het Beloofde Varkensland gaan we nooit over één nacht ijs. Alleen voor absolute probleemgevallen hebben we uitzonderingen gemaakt.

Ik herhaal bovenstaand verwijt dus nog maar een keer: ‘Vind het leuk wat je doet met de dieren, maar wanneer er een andere roep om hulp komt die vrij dringend was en het gezonde dieren waren, had je geen plaats. Moesten ze deze dan dumpen bij jullie om opvang te krijgen ook al was dit maar tijdelijk?’

Kijk! Er staat een waarheid in als een koe.

Inderdaad voor gezónde minivarkens is hier geen plaats. De vaste bewoners van Het Beloofde Varkensland worden ouder en ouder en daar hebben we onze handen meer dan vol aan. In bijvoorbeeld geval van scheiding moeten de baasjes zelf een oplossing aandragen voor hun minivarken. Dat moeten ze ook voor zichzelf en hun kinderen, dus waarom dan ook niet voor die andere huisgenoot, die minivarken heet? Ik heb toch niet gezegd dat ze een minivarken moesten nemen?

Maar Bokita is allerminst gezond en heeft de specifieke verzorging nodig die jarenlange ervaring met probleemvarkens vereist. En dan nog moeten we maar hopen dat dit goed gaat komen met dit arme varken, dat zo moeizaam ademhaalt vanwege de monsterlijke speklagen. Een minivarken zo vetmesten is een vorm van dierenmishandeling. We geven Bokita graag een kans.

Aan tijdelijke opvang doen we niet. Ooit wel gedaan, maar tijdelijk werd altijd permanent, omdat de verantwoordelijken hun handen er van af trokken zodra de (tijdelijke, ja, ja) opvang een feit was.

En die opmerking over dumpen, die is ronduit beschamend.

Nog niet eens omdat je andere mensen ongevraagd met jouw probleem opzadelt, maar omdat het in je ópkomt om een dier te dumpen. Weet de mailster wel wat dat voor een minivarkentje betekent om gedumpt te worden?

Vast niet.

En daarom vergeef ik haar die ongepastheid 🙂

PS
Tijdens het uploaden van deze post hoor ik een piepje. Weer een mail:

‘hallo familie bofkont
ik zit met een probleem.
ik heb sinds anderhalf jaar een superlief varken. gecastereerd.
nu lig in scheiding en moet ik mijn huis verkopen, en ga ik hoogstwaarschijnlijk naar een appartement toe.
dus dan kan ik hem niet meenemen. het zou fantastisch zijn als hij bij jullie kan zijn.
uiteraard gratis. en ik betaal de benzinekosten als jullie hem komen halen, want ik kan hem niet in mijn auto krijgen.
ik hoop op goed nieuws.
met vriendelijke groet’